این حدیث عشق دو دلداده است، زن و مردی که جانانه به هم دل باختند تا به هستی پوچ و بی مایه خود معنا دهند. ایزابل آن را زنده نگه داشت در یاد ، پروراندش در دل با حوصله و وسواس ، تا رنگار نگیرد در غبار زمان؛ و تنها در این دم و در این سکوت شبانه است که سرانجام بازش میتوان گفت.او این حکایت دلدادگی را برای آن دو عاشق باز میگوید و برای همه آنان که سر دل واگشودند.