کتاب «بیچارگان» نوشته‌ی «فیودور داستایفسکی» و ترجمه‌ی «خشایار دیهیمی» است. در توضیحات پشت جلد کتاب آمده است: «بیچارگان، رمانی کوتاه در قالب مکاتبه، در زمستان 45ـ1844 نوشته و بازنویسی شد. در ماه مه داستایفسکی نسخه دست‌نویس رمان را به گریگاروویچ به امانت داد. گریگاروویچ دست‌نویس را نزد دوستش نکراسوف برد. هر دو با هم شروع به خواندن دست‌نویس کردند و سپیده‌دم آن را به پایان رساندند و ساعت 4 صبح رفتند داستایفسکی را بیدار کردند و برای شاهکاری که آفریده بود به او تبریک گفتند. نکراسوف آن را با این خبر که "گوگول تازه‌ای ظهور کرده است" نزد بلینسکی برد و آن منتقد مشهور پس از لحظه‌ای تردید بر حکم نکراسوف مهر تأیید زد. روز بعد بلینسکی با دیدار داستایفسکی فریاد زد: "جوان، هیچ می‌دانی چه نوشته‌ای؟... تو با بیست سال سن ممکن نیست خودت بدانی." داستایفسکی سی سال بعد این صحنه را "شعف‌انگیزترین لحظه حیاتش" خواند.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «ما اشخاص پیر به اشیاء علاقمند می‌شویم و دلبستگی پیدا می‌کنیم میدانی که اطاق کوچک بودو دیوارها…خوب دیوارها البته مانند سایر دیوارها بود.دیوارها چیزی نیستند. این خاطرات آن است که مرا اندوهگین می‌سازد. تعجب در این است که این خاطرات با تمام لطفی که دارند مرا بدبخت می‌کنند.حتی چیزهای که بد بودند و زمانی اسباب ناراحتی مرا فراهم می‌کردند اکنون خوب و پاک بنظرم می‌رسند.» این کتاب را نشر «نی» منتشر کرده است.