کتاب «نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» نوشته‌ی اوریانا فالاچی توسط یغما گلرویی به فارسی برگردانده شده است. این اثر گفتگوها و مکالمه‌های درونی زنی باردار را با فرزند درون شکمش روایت می‌کند. نویسنده سوالات ذهنی خود را که هر انسانی و مخصوصا هر زنی ممکن است در طول عمرش بارها از خود بپرسد، مطرح می‌کند؛ همچون به دنیا آوردن فرزند، انتخاب زندگی، قوانین زیستن، زن یا مرد بودن، عدالت، عشق و ... در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «هزارتا زنگوله تو صدای خنده‌هاشه، هیچ وقت نفهمیدم چه طور اینطوری می‌خنده، ولی فکر می‌کنم دلیلش گریه کردنای زیادشه! فقط کسایی که زیاد گریه می‌کنن می‌تونن قدر قشنگیای زندگی رو بدونن و خوب بخندن، گریه کردن آسونه و خندیدن سخت!» در بخش دیگری درباره‌ی «عشق» می‌خوانیم: «راستش رو بخوای من هنوز نفهمیدم منظور از عشق چیه! به نظرم میاد عشق یه حقه‌ی گنده‌س که واسه سرگرم کردن مردم ساخته شده! هر کی رو می‌بینی داره از عشق حرف می‌زنه، کشیشا، آگهی‌های تبلیغاتی، نویسنده‌ها، آدمای سیاسی و بالاخره اونایی که راس راسی عشق می‌کنن! من از این کلمه‌ی لعنتی که همه جا و تو تموم دنیا ورد ذهن آدماست، متنفرم! چرا هیچ کس و هیچ چیز نتونست معنی این کلمه رو به من حالی کنه، خیلی دلم می‌خواست معنیش رو بفهمم، تشنه‌ی فهمیدن معنی اونم!» کتاب «نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» نوشته‌ی اوریانا فالاچی با ترجمه‌ی یغما گلرویی از سوی انتشارات دارینوش منتشر شده و در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.